„Wielkie piękno” – Od refleksji do kontemplacji

Film „Wielkie piękno” w reżyserii Paolo Sorrentino zadebiutował na ekranach w 2013 roku i od razu zdobył uznanie krytyków oraz publiczności. Ten wizualnie oszałamiający obraz, nagrodzony Oscarem za najlepszy film nieanglojęzyczny, w zadziwiający sposób łączy elementy dramatu, satyry społecznej oraz refleksji nad istotą życia i sztuki.

Głównym bohaterem jest Jep Gambardella, w którego rolę wciela się znakomity Toni Servillo. Jep to człowiek, który przez długie lata obcował z elitami Rzymu – stał się stałym bywalcem wystawnych przyjęć i salonów, gdzie z ironią i dystansem obserwuje życie toczące się wokół niego. Jego egzystencja to swoisty paradoks: z jednej strony otacza go przepych i luksus, z drugiej – wewnętrzna pustka oraz cisza głosząca tęsknotę za prawdziwym pięknem.

„Wielkie piękno” od samego początku zachwyca estetyką. Sorrentino korzysta z pełnej palety barw, a obraz Rzymu ukazany w filmie jest niemal oniryczny. Miejskie krajobrazy, majestatyczne zabytki i wspaniałe wnętrza są tłem dla refleksji bohatera. Rzym jawi się jako postać sama w sobie – majestatyczna, ale jednocześnie zgubna, pełna sprzeczności. Przez to miasto Jep stara się odnaleźć sens życia, a jego wędrówki po wąskich uliczkach i kafejkach pełnych artystów i intelektualistów stanowią metaforę poszukiwania autentyczności.

Film ukazuje także różnorodność postaci z włoskiej elity – towarzysze Jep’a są kolorowi, egzotyczni i często groteskowi. Każda z tych postaci wnosi coś do narracji, ukazując oblicza dekadencji i utraty sensu, a ich relacje z Jepem snują wartość ludzkiego istnienia w świecie pełnym pozorów. Poprzez dialogi o sztuce, literaturze czy polityce Sorrentino wykreśla szerszy kontekst społeczny i kulturowy, tworząc głęboki komentarz na temat współczesności.

Pod powierzchnią towarzyskich spotkań kryje się jednak dramat osobisty Jep’a. Po śmierci swojej pierwszej miłości, starzejący się pisarz zaczyna uświadamiać sobie, że jego życie tak naprawdę obeszło się z nim okrutnie – zamiast spełnienia otrzymał jedynie blichtr i obrazki, które nie odzwierciedlają głębi ludzkiego istnienia. W toilecie wspólnoty artystycznej przeżywa kryzys egzystencjalny; biorąc udział w imprezach architektura ich rozmów zdaje się być pusta, a on sam staje się więźniem własnych wyborów.

Osobistym darem „Wielkiego piękna” jest jego forma — introspektywna narracja łączy narracyjne elementy z filozoficznymi spekulacjami. Sorrentino nie boi się pokazać grzeszności bohaterów, ale także piękna i magii życia wśród ciężaru codzienności. Obrazy Rzymu stanowią barwną wisienkę na torcie: nostalgię za minioną miłością przekształca w kąsek szczęścia fully missed.

Zwieńczeniem tej podróży jest konkluzja, która trafia do widza: piękno nie jest czymś zewnętrznym. To nie błyski sztukaterii i eleganckie przyjęcia definiują sens życia, ale doświadczenie przepełnione emocjami i momenty prawdziwej bliskości z innymi. „Wielkie piękno” staje się więc nie tylko portretem elitarnych przyjęć w Rzymie, ale również uniwersalnym pytaniem o to, czym jest prawdziwe piękno i jak je dostrzegać w zgiełku codzienności.

Film Sorrentino pozostawia widza z wieloma pytaniami i refleksjami na temat miłości, straty oraz istoty ludzkiego istnienia. W tym kontekście Jep Gambardella staje nie tylko jako postać filmowa, ale jako lustrzane odbicie naszego własnego poszukiwania prawdy i sensu w świecie zdominowanym przez superficialność.