miarecki
Modernizowany jest budynek Zespołu kół Zawodowych Nr 6 przy ul. Działyńskich 4/5. W ostatnich latach wykonano częściową wymianę stolarki okiennej, zmodernizowano częściowo instalację centralnego ogrzewania. Aktualnie oczyszczane i restaurowane są elewacje. Pod brudem kryje się piękna kolorowa cegła.
Ceglany budynek ma ponad 100 lat. wzniesiony w latach 1884-86 w stylu neogotyckim. Obiekt znajduje się na terenie zespołu urbanistyczno-architektonicznego, wpisanego do rejestru zabytków.
Po renowacji budynek odzyska oryginalny wygląd sprzed lat. Obecnie elewacja gmachu wraz z detalami architektonicznymi jest silnie zabrudzona i oszpecona. Budynek nosi ślady ostrzału z czasów II wojny światowej oraz posiada wiele nieestetycznych, cementowych wypełnień, które miały pokryć pojawiające się ubytki. Zużyta jest część stolarki okiennej. Do wymiany kwalifikują się także m.in. lampy od strony podwórza, poręcze i kraty okienne.
Renowacji poddane zostaną drzwi i herb, umieszczony na elewacji od strony ul. Działyńskich. Przewidziano także częściową wymianę stolarki okiennej z uwzględnieniem zabytkowych detali. Budynek szkoły ma być dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami – wejście do gmachu od strony podwórza będzie odbywać się z poziomu chodnika, a we wnętrzu obiektu zamontowane zostaną schodowe platformy dźwigowe. Całość prac zakończona będzie w 2021 roku.
Działyńskich jest jedną z najpiękniejszych ulic na Starym Mieście. Ogromnie cieszy gruntowny remont budynku szkolnego ale także na odpowiedzialnych inwestorów czeka kilka secesyjnych kamienic przy tej ulicy. Do zagospodarowania są także charakterystyczne przedogródki. Warto zastanowić się nad przebudową tego fyrtla, remontem chodników i nawierzchni, najlepiej w porozumieniu z prywatnymi inwestorami – mówi staromiejski radny Tomasz Dworek
Ceglany budynek wzniesiono w stylu arkadowym, jako szkołę dla chłopców w latach 1884-1885, a w latach 1889-1890 rozbudowano o skrzydło dla dziewcząt. Autorem projektu był Heinrich Grüder. Po rozbudowie budynek stał się asymetryczny. Obiekt reprezentuje typowe dla końca XIX wieku potraktowanie tematu – szkoła w wyrazie architektonicznym i funkcjonalnym zbliżona była do koszar. W związku z rozwiązaniem rzutu, w obiekcie poważne trudności napotyka odpowiednie napowietrzenie i doświetlanie wszystkich pomieszczeń, zwłaszcza wewnętrznych ciągów komunikacyjnych. Problemy tego rodzaju rozpoczęto eliminować dopiero po 1900, wraz znastaniem idei szkół pawilonowych, jakie dość licznie realizowano w Poznaniu (np. przy ul. Jarochowskiego 1). [A. Dolczewska, Atlas architektury Poznania]
Dodaj komentarz