Kwiat ośmiu gór – Łyk poezji z serca Alp

„Kwiat ośmiu gór” to filmowy debiut jednego z najbardziej obiecujących współczesnych pisarzy, Paolo Cognettiego. Po sukcesie jego literackiej adaptacji „Osiem gór”, Cognetti postanowił zaryzykować i przełożyć swoją wizję świata żywego w zjawiskowej scenerii na język kina. Efektem jest intymna opowieść, która porusza najdelikatniejsze struny ludzkiej egzystencji, wpleciona w majestatyczną tkankę górskich krajobrazów.

Film rozpoczyna się od suszy nawiedzającej sceniczną miejscowość Estoul, ulokowaną na wysokości 1700 m n.p.m. Z pozoru nieznaczące zjawisko pogodowe prowadzi do głębokiej refleksji nad kondycją ludzi, żyjących w otoczeniu gór, z dala od zgiełku dolin. Cognetti nie tytułuje swojego dzieła „Kwiatem ośmiu gór” przypadkowo. Główny motyw ma swoją symbolikę – odnalezienie piękna i sensu w trudnych czasach oraz zatrzymanie się na chwilę, by zrozumieć, co naprawdę liczy się w życiu.

Reżyser odbywa wędrówki po górskich szlakach razem ze swoim psa Lakim, a jego ścieżki krzyżują się z losem różnych postaci, które zdecydowały się na życie na wysokościach. W schroniskach, gdzie zimne powietrze miesza się z ciepłem ludzkiej gościnności, Cognetti przeprowadza intymne rozmowy, odkrywając historie osób, które postanowiły uciec od bieguna cywilizacji ku dzikim, nieokiełznanym terenom. To właśnie tam, w otoczeniu surowego piękna przyrody wzrasta melancholia nadchodzącej jesieni i zapełnia ciszę głębokiego smutku.

W szczególnym miejscu – jedynym wegańskim schronisku w Alpach – poznajemy Martę Squinobal. Jej misja to nie tylko przyjmowanie gości, ale też pomoc w odkryciu siebie poprzez medytację i harmonizację z otaczającą przyrodą. Razem z Szerpą Sete Tamangiem, Marta tworzy przestrzeń dla tych, którzy szukają refleksji w wyjątkowym otoczeniu na wysokości 3855 mn.p.m. „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie” – słowa instruktorki medytacji brzmią jak przestroga. Ta subtelna aluzja do kruchości życia staje się nieodłącznym elementem narracji, w której natura jest zarówno matką, jak i sędzią.

Filmu Cognettiego to nie tylko gra światłem i cieniem na górskich szczytach, to przede wszystkim piękna opowieść o człowieku i jego miejscu w naturalnym porządku rzeczy. Zamiast pochwały górskich krajobrazów jako atrakcji turystycznej, reżyser kreśli obraz głębokiej symbiozy między człowiekiem a naturą, wyrażając przekonanie, że góry mogą być miejscem uzdrawiającym.

„Kwiat ośmiu gór” zachwyca swoją poetyką i skupieniem na emocjach postaci; każda klatka filmu emanuje uczuciem spokoju i samotności, które przenika nasze zmysły. To dzieło, które skłania do refleksji nad istotą życia i pozwala spojrzeć w głąb siebie – nie tylko w kontekście trudnych momentów, ale także tego pięknego miejsca, które nazywamy domem. Cognetti po raz kolejny dowodzi, że literatura i film mogą stać się potężnymi narzędziami do odkrywania prawdy o człowieku i jego relacji z otaczającym światem.