Kwiat ośmiu gór – debiut reżyserski Paolo Cognettiego

Po sukcesie ekranizacji swojej bestsellerowej powieści „Osiem gór”, Paolo Cognetti z impetem wkracza na reżyserską ścieżkę, oferując widzom refleksję nad ludzkością w obliczu majestatu alpejskich szczytów. Jego najnowszy film „Kwiat ośmiu gór” to nie tylko hołd dla niezwykłego piękna gór, ale także głęboki introspektywny zapis tego, jak natura może wpływać na nasze życie.

Akcja filmu rozgrywa się w malowniczej, ale surowej scenerii okolic Monte Rosy, gdzie życie toczy się z dala od zgiełku dolin. Oto Estoul, niewielka miejscowość położona na wysokości 1700 m n.p.m., zmaga się z suszą, atakującą ten skrawek ziemi. Już na tym etapie reżyser stawia nas przed pytaniami o równowagę ekologiczna i związki pomiędzy człowiekiem a jego środowiskiem.

Jednakże „Kwiat ośmiu gór” to nie jest film o ratowaniu przyrody; to bardziej opowieść o odrodzeniu i samopoznaniu. Cognetti prowadzi nas przez swoje trudne życiowe podróże w towarzystwie wiernego psa Lakiego, odkrywając fascynujące historie tych, którzy wybrali życie na wysokości. Ludzie, z którymi rozmawia, to nie tylko bohaterowie miejsc, ale także zwykli ludzie szukający swojego miejsca w świecie. Każde schronisko staje się miejscem spotkań, gdzie nawiązywane są relacje i rodzą się głębokie refleksje.

W filmie pojawia się postać Marty Squinobal, która prowadzi jedyne wegańskie schronisko w Alpach. Wspólnie z Szerpą Sete Tamangiem zaprasza gości do odkrywania natury na wysokości 3855 m n.p.m. oraz do spojrzenia w głąb siebie. Ich przesłanie ma charakter uniwersalny – zachęcają do zadumy nad własnym życiem, nad zmianami, które nadchodzą i nieuchronnością natury. Instruktorka medytacji podkreśla dramatyczną prawdę: „Gdy natura będzie miała nas dość, po prostu nas wyrzuci i nie obejrzy się za siebie.” To zdanie przesiąknięte jest zarówno melancholią, jak i nadzieją, zapewniając widzowi inspirację do refleksji nad współczesnym stylem życia.

Klimat filmu zbudowany jest na kontrastach – melancholia nadchodzącej jesieni łączy się z uczuciem samotności w obliczu wszechobecnej potęgi górskiego krajobrazu. Cognetti z mistrzostwem oddaje urok Alp, które mimo swojej majestatycznej urody stają się również tłem dla ostrych refleksji. Piękno tego miejsca pozostaje niemal nietknięte, nieprzytłoczone masową turystyką; to cisza gór tworzy nastrój intymnej kontemplacji.

„Kwiat ośmiu gór” ukazuje wielowymiarowy i osobisty portret ludzi żyjących w harmonii z otaczającą ich majestatyczną przyrodą. Cognetti w swoim debiucie reżyserskim łączy elementy dokumentalne z fikcją i zaprasza widza na bezpośrednią konfrontację z wartościami, które może zgubił w codziennym biegu.

Również sam akt podróżowania po górach staje się nie tylko fizycznym doświadczeniem, ale także duchową konfrontacją. „Kwiat ośmiu gór” to piękna i poruszająca opowieść o tym, jak góry mogą ocalić nasze dusze w świat pełen pośpiechu i chaosu. Ciepło i siła tej historii sprawiają, że film zostaje w pamięci znacznie dłużej niż jedynie po seansie.

Paolo Cognetti udowadnia, że reżyseria może być kolejnym etapem jego twórczości literackiej, a „Kwiat ośmiu gór” jest dowodem na to, iż potrafi przenieść swój literacki styl na srebrny ekran, nie tracąc nic ze swojej głębi i wrażliwości.